Flea w siedmiu (mniej znanych) odsłonach

Przyglądamy się basiście Red Hot Chili Peppers z okazji jego 55. urodzin.

2017.10.16

opublikował:


Flea w siedmiu (mniej znanych) odsłonach

foto: P. Tarasewicz

Jeśli dziś mamy 16 października to znak, że Michael „Flea” Balzary, czyli basista supergrupy Red Hot Chili Peppers, świętuje 55. urodziny. Życząc szanow(a)nemu solenizantowi wszystkiego najlepszego, postanowiliśmy przyjrzeć się jego – dość nieoczywistej – karierze. Bo ta, przynajmniej naszym zdaniem, zdecydowanie wykracza poza jego charakterystyczne granie na czterech strunach!

Zaczęło się od trąbki
Choć to może banał dla (psycho)fanów RHCP, to przypomnijmy – Flea jest Australijczykiem, a urodził się w Melbourne 16 października 1962 roku. Gdy mały Michael miał pięć lat, przeniósł się wraz z rodziną do Rye w stanie Nowy Jork. W 1971 rodzice muzyka rozwiedli się i ojciec wrócił na antypody, a chłopak pozostał w Rye wraz ze swoim rodzeństwem i matką Patricią, która niebawem poślubiła muzyka jazzowego – Waltera Abdula Urbana. To dzięki niemu Flea nauczył się grać na trąbce – ale już w Los Angeles, gdzie przeniosła się jego rodzina. W tym okresie Flea nie wykazywał zainteresowania muzyką rockową, jego idolami muzycznymi byli zaś tacy artyści jazzowi jak Miles Davis, Louis Armstrong i Dizzy Gillespie.

 

Aktor. Na pół etatu
Występowanie przed kamerą to jego druga, po muzyce, pasja. Jego debiutanckie role to: punk Razzle w filmie „Suburbia” oraz członek gangu w „Wyrzutkach” (oba tytuły z 1983 roku). Później wystąpił m.in. jako Needles w „Powrocie do przyszłości II” (1989) i „Powrocie do przyszłości III” (1990); zagrał epizod w „Moim własnym Idaho” (1991). Muzyk pojawił się również w „Son in Law” (1993), „Pościgu” (1994), „Las Vegas Parano” (1997) i „Big Lebowskim” (1998). A niedawno mogliśmy go zobaczyć w kinowym hicie „Baby Driver” (2017).

Na gościnnych występach
Oprócz ról w filmach Flea chętnie przyjmuje zaproszenia do zagrania w teledyskach swoich muzycznych przyjaciół. Mogliśmy więc zobaczyć go m.in. w „God’s Gonna Cut You Down” Johnny’ego Casha (2006), „Ugly Boy” Die Antwoord (2014) czy słynnym „Break Stuff’” Limp Bizkit (1999), w którym pojawiają się również m.in. Snoop Dogg, Jonathan Davis (Korn), Dr. Dre i Eminem z córką Hailie.

 

Kumpel Cobaina
Flea znał się z Kurtem Cobainem i na jego zaproszenie wystąpił z Nirvaną, akompaniując – oczywiście na trąbce – w piosence „Smells Like Teen Spirit” na festiwalu Hollywood Rock ’93. Również wiele piosenek z repertuaru RHCP zawiera partie grane przez Michaela na trąbce, w tym m.in.: „Subway To Venus”, „Pretty Little Ditty”, „Taste the Pain”, „Tear”, „Hump De Bump” i „The Brothers Cup”.

 

Sock On Cocks
W czasie swojej 34-letniej kariery Papryczki zagrały kilka tysięcy koncertów. Wśród nich były takie, które kończyły się interwencjami policji, kontuzjami muzyków, czy zasłabnięciami wśród publiczności. Najbardziej charakterystycznym obrazkiem, choć jak się okazuje nie takim znowu częstym, były występy kalifornijskich muzyków ubranych tylko… w skarpety. I to nie na stopach. Pierwszy raz w taki sposób Flea i jego koledzy zaprezentowali się fanom w 1985 roku podczas amerykańskiej trasy koncertowej. I później, co jakiś czas, wracali do tego „odważnego” pomysłu.

 

Atom dla pokoju
Jest basistą i współzałożycielem – wraz z liderem tej formacji, Thomem Yorke’em, supergrupy Atoms For Peace, z którą nagrał ich jedyną, jak na razie, płytę studyjną „Amok” (2013). Ponadto był członkiem grupy Fear (1982-84) i zastąpił Erica Avery’ego podczas trasy koncertowej zespołu Jane’s Addiction w 1996 roku.

 

Producent i sprzedawca
W 2009 roku muzyk powołał do życia własną firmę Fleabass produkującą i sprzedającą jego autorskie gitary basowe. W zamyśle pomysłodawcy było zaprojektowanie gitar basowych, które będą dobrze brzmiały, świetnie wyglądały i będzie je można nabyć w atrakcyjnej cenie. Flea słynie z działalności na rzecz edukacji muzycznej dzieci i młodzieży, dlatego instrumenty ukierunkowane są na młodych ludzi, którzy zaczynają swoją przygodę z muzyką. W ofercie Fleabass znajdziemy więc gitary o standardowych rozmiarach i nieco mniejsze, przeznaczone dla najmłodszych. Niezwykle atrakcyjnie prezentuje się strona wizualna instrumentów, które występują w różnych, ciekawych opcjach kolorystycznych.

Artur Szklarczyk

Polecane

Share This