Widowiskowy spektakl teatru tańca, którego wyjątkowość stanowi połączenie choreografii, muzyki, multimediów i poezji, których połączenie tworzy niezwykłe taneczne misterium. Twórcy posługując się utworami Tadeusza Różewicza, kreują intymną opowieść o dzieciństwie, traumie i sztuce, która pełni terapeutyczny, a zarazem ekspiacyjny charakter. To ostatni spektakl Ewy Wycichowskiej, choreografki, która przez 27 lat była Dyrektorem Baletu Poznańskiego.

„Lament” rozumiany jest tu wielorako. Jako zagadnienie wielopłaszczyznowe odnoszące się zarówno do kwestii osobistych, jak i rodzaju stanu psychicznego oraz emocjonalnego, który dotyka artystę w relacji z dziełem i jego oceną. Jest więc to także indywidualny dialog każdego z twórców spektaklu z różewiczowską „raną”. Twórców interesuje wniknięcie w transgresywny świat, jaki rodzi się między przestrzenią traumy a przestrzenią dzieła, które pełni terapeutyczny, a zarazem ekspiacyjny charakter. Istota intymności wyznania zawarta w utworach składających się na tom Różewicza, stała się dla twórców spektaklu inspiracją do działania, zmierzającego do podjęcia pracy nad wybranymi wątkami i motywami, które w sposób kreacyjny wpisuje dzieło w strukturę dramaturgiczną ze znaku semantycznego i znaku ciała, twórcy spektaklu, myślą o dychotomii świata i dychotomii sztuki.

Układ formalny spektaklu obejmuje dwa wymiary czasowe, w których umieszczone są postaci i rozgrywają się relacje między nimi. Te przestrzenie równoległe budują świat poetycko-realistyczny, adekwatny do języka teatru, jakim operował w swojej twórczości Tadeusza Różewicza.

Niezwykle istotna rola w spektaklu przypisana jest też warstwie plastycznej, muzycznej i multimediom, które nie pełnią funkcji ornamentacyjnej, lecz znaczeniową.