Foto: P. Tarasewicz / CGMCreativeStudio
„100 dni do matury” Maty od miesiąca utrzymuje się w czołowej czwórce Olisu. Debiutancki album reprezentanta SBM Labelu debiutował na szczycie zestawienia, szybko zdobywając status złotej płyty. Młody warszawianin jest jedną z najbardziej wyrazistych osobowości na polskiej scenie, a jednocześnie zaprzeczeniem wielu stereotypów dotyczących raperów, przede wszystkim pochodzenia, które dla wielu słuchaczy nadal jest kluczową sprawą.
– Postaciami, które dawały mi nadzieję, że może tu być dla mnie miejsce, są: Mes, którego bardzo cenię i myślę, że to słychać w mojej muzie, no i Tede, który powiedział wprost o tym, skąd jest. Wielu raperów jednak tego nie wyciąga. A niektórzy z nich są właśnie takimi „patointeligentami”, którzy tylko udają, że są z ulicy – komentuje Mata w przeprowadzonej dla „Przekroju” rozmowie z Janem Błaszczakiem.
Mata wyjaśnił, że rap jest dla niego formą buntu. Z drugiej strony artysta buntuje się także przeciwko rapowi, a przynajmniej wizerunkowi rapera.
– Ta płyta była dla mnie próbą pokazania tego, że zawsze próbowałem być na przekór. Wiesz, mama zakłada mi czapkę, to ja zdejmuję. Rodzice pchają mnie do katolickiej szkoły, to mam kryzys wiary. Jestem w elitarnej szkole, wychowałem się w tzw. dobrym domu, a fascynuje mnie patologia. Samo robienie rapu jest dla mnie pewnego rodzaju buntem. I ta płyta miała być pewnego rodzaju zbuntowaniem się przeciwko rapowi. Na „100 dniach do matury” jest sporo odniesień do konkretnych wersów i zmiana ich znaczenia. W piosence Lezore o wycieczce szkolnej w góry pojawia się na przykład follow-up do kawałka Taconafide z Bedoesem. Tam jest tekst: „osiem kobiet, jeden pokój a ja ciągle chce dziewiątej”, a u mnie: „ośmiu typa, jeden pokój i pobudka o dziewiątej”. Nazywam to antybraggą i na tej płycie przeciwstawiam się różnym takim hiphopowym trendom – wyjaśnia reprezentant SBM Labelu.
