Miejsce:
Brooklyn (Centrum Świata).
Lata aktywności:
Swój debiut nagrał w 1996. W 2003 ogłosił emeryturę, jednak wciąż
nagrywał na gościnnych występach. Kolejna solowa pozycja w dyskografii
przypadła na rok 2006, od tej pory znowu jest na fali. Pierwsze
gościnne występy zaliczał pod koniec lat osiemdziesiątych – trudno
jednak mówić o jakiejś wielkiej aktywności.
Kluczowe postaci i ich wkład:
Nie wiem na ile dyskutuje o kształcie nowych albumów z Beyoncé. Poza
tym dużo prowadza się z P. Diddym, a na samym początku działalności
występował okazjonalnie z młodymi DMX-em i Ja Rulem.
Dlaczego właśnie on?
Ponieważ jest uosobieniem tego lamerskiego amerykańskiego marzenia i niezależnie od liryków, szybkości sprzedanych albumów (Kingdom Come– 680 000 kopii w jeden tydzień 2006 (!) roku) (26 milionów sprzedanych
egzemplarzy w ogóle) czy rozbuchanych dalekosiężnych planów
(zakładających na przykład przygotowanie płytowej trylogii) ma łeb na
karku i umie o siebie zadbać. Roc-A-Fella, w przeciwieństwie do
malutkich wytwórni zakładanych przez co drugiego artystę, ma w katalogu
więcej niż trzy płyty. Carter sprzedaje ubranka, produkuje filmy,
prowadzi kluby, działa filantropijnie etc. Jest jednym z nielicznych
wykonawców ostatnich dwudziestu lat, którzy wpłynęli na kulturę pop w
dużej mierze pozamuzycznie.
No i oczywiście Jay-Z jako postać,
która wielokrotnie łączyła pokolenia, osobowości i style. Na 48-mym
rozdaniu Grammy Carter pojawił się na scenie z Linkin Park i
McCartneyem; razem wyśpiewali fragment „Yesterday”.
Dziura w stogu siana:
Ilość pseudonimów.
5 esencjonalnych kawałków:
„Dirt Off Your Shoulder”, „D.O.A.”, „Izzo (H.O.V.A.)”, „Can`t Knock The Hustle”, „Hard Knock Life (Ghetto Anthem)”.
Opis na GG:
„That bloke from Oasis said I couldn`t play guitar, someone shoulda told him I`m a fuckin` rock star”.
Płyta, której wstyd nie mieć:
Co najmniej trzy pozycje w dyskografii wymiatają po całości, chyba jednak najlepiej wybrać debiut – Reasonable Doubt – na zasadzie, że historia się rozpoczęła tutaj.
Influenced by:
Eric-B & Rakim, Public Enemy, Kool G Rap, Ice-T, LL Cool J.
Influence on:
Pharrell, Ghostface Killah, Young Jeezy, T.I., Missy Elliott.
Księstwa przyległe, lenna i terytoria zamorskie:
Original Flavor (występ w numerze „Can I Get Open”), P.Diddy, Busta Rhymes, DMX.
Coś jeszcze?
Niedobrzy raperzy mają parcie na szkło. Jay-Z wystąpił w filmie dokumentalnym (o sobie), ale także w kryminale State Property, w którym wcielił się w bandytę, na którego wołają Untouchable J i w komedii Paper Soldiers,
w której wcielił się w typa, na którego wołają Jay-Z. U jego boku
pojawiał się Kevin Hart, który teraz jest jednym z najbardziej
poważanych komików w Stanach, a na wszystkie tytuły kasę wyłożyło…
Roc-A-Fella.
Linki:
Strona oficjalna|Hasło na Wikipedii|Hasło na AMG|Klipy na YouTube
Filip Kekusz / Porcys.com
Brooklyn (Centrum Świata).
Lata aktywności:
Swój debiut nagrał w 1996. W 2003 ogłosił emeryturę, jednak wciąż
nagrywał na gościnnych występach. Kolejna solowa pozycja w dyskografii
przypadła na rok 2006, od tej pory znowu jest na fali. Pierwsze
gościnne występy zaliczał pod koniec lat osiemdziesiątych – trudno
jednak mówić o jakiejś wielkiej aktywności.
Kluczowe postaci i ich wkład:
Nie wiem na ile dyskutuje o kształcie nowych albumów z Beyoncé. Poza
tym dużo prowadza się z P. Diddym, a na samym początku działalności
występował okazjonalnie z młodymi DMX-em i Ja Rulem.
Dlaczego właśnie on?
Ponieważ jest uosobieniem tego lamerskiego amerykańskiego marzenia i niezależnie od liryków, szybkości sprzedanych albumów (Kingdom Come– 680 000 kopii w jeden tydzień 2006 (!) roku) (26 milionów sprzedanych
egzemplarzy w ogóle) czy rozbuchanych dalekosiężnych planów
(zakładających na przykład przygotowanie płytowej trylogii) ma łeb na
karku i umie o siebie zadbać. Roc-A-Fella, w przeciwieństwie do
malutkich wytwórni zakładanych przez co drugiego artystę, ma w katalogu
więcej niż trzy płyty. Carter sprzedaje ubranka, produkuje filmy,
prowadzi kluby, działa filantropijnie etc. Jest jednym z nielicznych
wykonawców ostatnich dwudziestu lat, którzy wpłynęli na kulturę pop w
dużej mierze pozamuzycznie.
No i oczywiście Jay-Z jako postać,
która wielokrotnie łączyła pokolenia, osobowości i style. Na 48-mym
rozdaniu Grammy Carter pojawił się na scenie z Linkin Park i
McCartneyem; razem wyśpiewali fragment „Yesterday”.
Dziura w stogu siana:
Ilość pseudonimów.
5 esencjonalnych kawałków:
„Dirt Off Your Shoulder”, „D.O.A.”, „Izzo (H.O.V.A.)”, „Can`t Knock The Hustle”, „Hard Knock Life (Ghetto Anthem)”.
Opis na GG:
„That bloke from Oasis said I couldn`t play guitar, someone shoulda told him I`m a fuckin` rock star”.
Płyta, której wstyd nie mieć:
Co najmniej trzy pozycje w dyskografii wymiatają po całości, chyba jednak najlepiej wybrać debiut – Reasonable Doubt – na zasadzie, że historia się rozpoczęła tutaj.
Influenced by:
Eric-B & Rakim, Public Enemy, Kool G Rap, Ice-T, LL Cool J.
Influence on:
Pharrell, Ghostface Killah, Young Jeezy, T.I., Missy Elliott.
Księstwa przyległe, lenna i terytoria zamorskie:
Original Flavor (występ w numerze „Can I Get Open”), P.Diddy, Busta Rhymes, DMX.
Coś jeszcze?
Niedobrzy raperzy mają parcie na szkło. Jay-Z wystąpił w filmie dokumentalnym (o sobie), ale także w kryminale State Property, w którym wcielił się w bandytę, na którego wołają Untouchable J i w komedii Paper Soldiers,
w której wcielił się w typa, na którego wołają Jay-Z. U jego boku
pojawiał się Kevin Hart, który teraz jest jednym z najbardziej
poważanych komików w Stanach, a na wszystkie tytuły kasę wyłożyło…
Roc-A-Fella.
Linki:
Strona oficjalna|Hasło na Wikipedii|Hasło na AMG|Klipy na YouTube
Filip Kekusz / Porcys.com
