Dużo pracy, mało swobody. Recenzujemy płytę „Jan Walczuk”

Szczerze szanuję Walczuka. Nie jest jednym z tych raperów, którzy wybili się, bo bardziej znany kolega trzyma ich w swoim otoczeniu po to, żeby móc się czuć jak dawniej. Doszedł do swojej pozycji nie dlatego, że Białas patrzył, gdzie oprzeć stopy, a on akurat podstawił plecy. Uzyskał ją dekadą pracy, co dało mu warsztat, obycie, ucho, świadomość muzyki jako tworzywa, głosu jako narzędzia. To u nas nadal nie jest najczęstsze.

4 dni temu