Marcus Miller, właśc. William Henry Marcus Miller Jr. (ur. 14 czerwca 1959 w Brooklynie) – amerykański muzyk, kompozytor, aranżer i multiinstrumentalista, grający przede wszystkim na gitarze basowej. Jako nastolatek grał w grupie soulowej Harlem River Drive. W 1977 podejmował próby współpracy z wieloma muzykami, m.in. z Bobbim Humphreyem. Koncertował z perkusistą Lennym White`em. W tym czasie stał się cenionym muzykiem studyjnym, uczestnicząc w nagraniach innych artystów, m.in. Arethy Franklin. W 1980 zauważył go Miles Davis, który przez dwa lata z nim współpracował. Była to dla niego istna szkoła jazzu.
Niedługo trzeba było czekać żeby w 1984r. powstał jego pierwszy krążek solowy który otworzył mu drogę do bycia światowej sławy gitarzystą basowym. Jego charakterystyczny styl gry na tym instrumencie przyczynił się do spopularyzowania tzw. slappingu, polegającego na uderzaniu za pomocą kciuka o struny gitary basowej i uzyskiwaniu, poprzez uderzanie o progi tych strun, charakterystycznego, perkusyjnego dźwięku. Ta technika często używana jest w kombinacji z tzw. poppingiem. Miller odkrył, że poprzez perkusyjny styl gry na gitarze basowej – slap zwany też klangiem lepiej przedziera się poprzez transmisję granego bądź odtwarzanego utworu. W 2001 roku dostał nagrodę Grammy za najlepszy album jazzowy. W fachowym środowisku jego styl gry uchodzi za melodyjny, zachwycający dodatkowo wirtuozyjną szybkością i precyzją. Uznanie zyskał sobie zarówno jako artysta solowy, jak również jako producent muzyczny. Szczególne popularny jest jako muzyk studyjny, zapraszany do nagrania konkretnych albumów. Można go usłyszeć na ponad 400 albumach, m.in. na płytach: Milesa Davisa, Arethy Franklin, Luthera Vandrossa, Davida Sanborna, Budki Suflera oraz Ala Jarreau.
