„Poetycka kruchość w połączeniu z epicką produkcją oraz potężnym głosem Maguire przywołuje na myśl surową siłę Eurythmics z klasycznego okresu oraz Kate Bush.” – Dazed & Confused
„To zachwycające połączenie Eurythmics, Kate Bush, Fleetwood Mac oraz Florence.” – NME
Głos Clare Maguire intryguje. Jest silny, o lekko bluesowej barwie, zaciekawiający delikatną chrypką. To właśnie jego barwa przyciąga słuchaczy i producentów. Jego właścicielką jest młoda dziewczyna pochodząca z irlandzkiej rodziny z Birmingham.
Clare Maguire od zawsze chciała zostać wokalistką. Swoją pierwszą
piosenkę napisała w wieku 7 lat. Jako nastolatka regularnie odwiedzała
sklepy płytowe w centrum miasta, to w nich odkryła muzykę swoich
ulubionych artystów: Johnny’ego Casha, Boba Dylana, Johna Lennona oraz
Howlin’ Wolfa. Jej największą bohaterką była Siostra Rosetta Tharpe,
gwiazda gospel i bluesa. Śpiewanie nie miało być dla młodej Clare
sposobem na zrobienie kariery i osiągnięcia sławy. Traktowała ją jak
swego rodzaju powołanie. W wieku 17 lat rzuciła szkołę. By zarobić
pieniądze na przeprowadzkę do Londynu, centrum muzycznego świata, w
ciągu dnia pracowała w sklepach, barach i restauracjach. Wieczorami
przygotowywała własne nagrania demo, które umieszczała na portalu
MySpace. Jej piosenki zainteresowały ponad 1,5 miliona odbiorców!
Nie mogło to umknąć wytwórniom płytowym. Rywalizację o kontrakt z
dwudziestoletnią Clare wygrał Polydor. Przez następne dwa lata Maguire
podróżowała po świecie i przygotowała materiał na debiutancki album.
Przez cały ten czas pisała nowe piosenki i poszukiwała własnego
brzmienia. W Los Angeles poznała Ricka Rubina, który zaprezentował jej
niepublikowane nagrania demo Johnny`ego Casha i zaprosił na próbę
Leonarda Cohena.
Odpowiedniego współpracownika znalazła w osobie Frasera T. Smitha
(Britney, Cee-Lo, Tinchy Stryder, Ellie Goulding oraz James Morrisson).
Wraz z rozpoczęciem współpracy utwory na „Light After Dark” zaczęły
powstawać bardzo szybko. Napisanie większości z nich zajęło tylko jeden
dzień, a w niektórych przypadkach partie wokalne, zostały nagrane w
pierwszym podejściu, by uchwycić ich surowość i autentyzm.
W październiku, po wydaniu pierwszego singla „Ain`t Nobody”, Clare typowano na najważniejszą debiutantkę. Wokalistka wygrała plebiscyt miesięcznika Q – „Next Big Thing”, znalazła się również w czołówce list stworzonych przez MTV („Brand New For 2011”) oraz BBC („Sound of 2011”). Jej niezwykły głos pojawił się również na ostatniej płycie Streets oraz przygotowywanym do wydania albumie Chase & Status.
Inspiracją dla tekstów piosenek na „Light After Dark” była między innymi śmierć Michaela Jacksona („The Last Dance”), uroki dzieciństwa („The Happiest Pretenders”) oraz uczucie osamotnienia w pierwszych miesiącach pobytu w stolicy (podnoszący na duchu, inspirowany muzyką gospel „Break These Chains”). Utwory znajdujące się na płycie są współczesne, a zarazem absolutnie ponadczasowe. Słychać w nich tradycyjną muzykę irlandzką, wśród której dorastała Clare, atmosferę piosenek Sinead O’Connor, innowacyjność Kate Bush oraz surowość Johnny’ego Casha i inspirację głosem Annie Lennox. Ale, przede wszystkim, słychać w nich samą Clare Maguire, wyjątkową, magnetyzującą wokalistkę o niesamowitym głosie i własnym, rozpoznawalnym brzmieniu.
