Main Stage:
18:00 – Pustki
20:00 – The National
22:00 – Coldplay
00:00 – Simian Mobile Disco
Tent Stage:
17:00 – Marcelina
19:00 – The Twilight Singers
21:00 – Two Door Cinema Club
23:00 – Paolo Nutini
01:00 – Caribou
World Stage:
20:30 – Enej
22:30 – Daktari
00:30 – Fat Freddy`s Drop
Young Talents Stage:
16:30 – Futuristen
17:30 – Rebeka
18:30 – Cuba De Zoo
19:30 – Woody Alien
Burn Beat Stage:
17:00 – Mentalcut
19:30 – Daniel Drumz
22:30 – Mentalcut
01:00 – My Head Is Dubby
Rozpiska dla stref Alter Space i Fashion`er dostępna na stronie festiwalu.
Coldplay
Ten zespół był wyjątkowy już od pierwszych chwil. Ich umiejętności muzyczne, teksty oraz melodie natychmiast podbiły serca publiczności. Pierwszy album „Parachutes” pojawił się w lipcu 2000 roku po serii znakomicie przyjętych koncertów oraz entuzjastycznie odebranych singlach „Shiver” i „Yellow”. Ten ostatni znalazł się nawet na czwartym miejscu listy brytyjskich singli. Płyta zadebiutowała na szczycie UK Albums Chart spotykając się z aplauzem także w całej Europie oraz Stanach.
„A Rush of Blood to the Head” z 2001 roku przyniósł cały zestaw hymnów takich jak “In My Place”, “The Scientist” i oczywiście “Clocks”. Z takim repertuarem zespół wkrótce wcielił się w rolę headlinera takich festiwali jak Glastonbury, czy Rock Werchter i wyrobił sobie renomę jednego z najlepszych koncertowych zespołów na Ziemi.
To oczywiście nie był szczyt ich możliwości. Trzeci album studyjny „X&Y” rozszedł się w ponad 8 milionach egzemplarzy, zdobywając tytuł najlepiej sprzedającego się albumu roku 2005. Płyta trafiła na pierwsze miejsca na listach sprzedaży w 20 krajach. Takie utwory jak „Speed of Sound”, „Fix You”, czy „Talk” zabrzmiały od Coachelli, aż po Glastonbury. Zawsze szukający nowych kierunków muzycy Coldplay w 2008 przedstawili album “Viva la Vida or Death and All His Friends”. Jeszcze raz fani dali się ponieść takim utworom jak „Violet Hill” i „Lost!”.
Przez lata kariery zespół zdobył niezliczoną ilość nagród i nominacji, w tym Brit Awards (Best British Group, Best British Album, Best British Single), Grammy Awards (Best Alternative Music Performance, Record of the Year, Best Rock Album), MTV EMA’s (Best Group, Best Song, Best UK & Ireland Act), NME Awards (Best New Artist, Album of The Year, Best Album), Q Awards (Best Album, Best Act In World Today), a także trafił na pierwsze miejsce niemal każdej listy przebojów na całym świecie. To, co warto w nich cenić, to fakt, że zawsze starali się być blisko swoich fanów. Czy grając serie wyprzedanych koncertów, czy co roku pamiętając o wysłaniu świątecznych życzeń Chris Martin, Jonny Buckland, Guy Berryman i Will Champion zawsze pokazują swój szacunek i oddanie słuchaczom. Muzycy udzielają się charytatywnie i żywo angażują się w akcje społeczne wspierając organizacje typu Oxfam, czy ruch na rzecz uczciwego handlu.
Simian Mobile Disco
Publiczność zgromadzona przed dużą sceną Open’er Festival wiele razy była świadkiem niezapomnianych koncertów artystów elektronicznych. Czas, by do The Chemical Brothers, Massive Attack czy Groove Armady dołączyli w tym roku James Ford i James Shaw czyli Simian Mobile Disco Live!
Początki tego zespołu przypadają na najcięższy czas dla brytyjskiej muzyki elektronicznej. The Chemical Brothers mają za sobą największy sukces w postaci płyty „Surrender”, Fatboy Slim kończy dominację singlową w rozgłośniach radiowych, a u progu stoi już tzw. Nowa Rockowa Rewolucja. W Manchesterze czwórka kumpli zakłada zespół Simian, który w historii muzyki zapisuje się przede wszystkim dzięki singlowi „Never Be Alone”, który po rozpadzie Simian na dwa zespoły – Simian Mobile Disco i The Black Ghost, zmienia nazwę na „We Are Your Friends” i szturmuje parkiety pod szyldem Justice vs. Simian.
W tym samym czasie SMD mają już za sobą pierwsze remixy (m.in. dla Air i The Go! Team) oraz produkcje singlowe i właśnie zaczynają pracę nad debiutem. „Attack Decay Sustain Release” – jedna z najbardziej oczekiwanych płyt elektronicznych ostatnich lat ukazuje się w czerwcu 2007 roku i z miejsca staje wizytówką nowostworzonego i dosyć krótkotrwałego ruchu Nu-Rave. Simian Mobile Disco to obok Klaxons najważniejsi przedstawiciele tego gatunku i powiedzmy szczerze, wrzuceni tam na siłę.
Wizytówką SMD stają się energetyczne koncerty, w czasie których panowie biegają dookoła stołu ze sprzętem tracąc przy tym niemało kalorii, oraz bardzo techniczne sety djskie, różniące się od ich studyjnych dokonań. Równocześnie z działalnością SMD James Ford staje się wziętym producentem oraz częścią składu The Last Shadow Puppets. Poboczna działalność nie odciąga go jednak od macierzystej formacji i dlatego latem 2009 dostajemy kolejny album „Temporary Pleasure” ze znakomitymi singlami „Audacity Of Huge” i „Cruel Intentions”. W tym drugim nagraniu słychać głos Beth Ditto z Gossip. Współpraca tej trójki układała się na tyle dobrze, że SMD zostali producentami solowej EPki charyzmatycznej wokalistki.
Końcówka roku 2010 przynosi kolejne studyjne wydawnictwo i jednocześnie zaskoczenie fanów. Płyta „Delicacies” to album mocno osadzony w muzyce techno i próżno szukać na nim następców „Hustlera”, czy „It’s The Beat”. Obecności tych utworów możemy być jednak pewni podczas pierwszego występu Simian Mobile Disco w naszym kraju.
Fat Freddy`s Drop
Fat Freddy’s Drop stworzyła grupa muzyków angażujących się w tak różne projekty, jak soundsystemy reggae, zespoły grające funk, jazzowe eksperymenty, czy nowoczesny soul. Wydany w 2002 roku singiel „Midnight Marauders” zwrócił uwagę muzycznego świata na nowozelandzki fenomen, zyskując niezwykle przychylne recenzje czołowych didżejów i prezenterów radiowych z Gillesem Petersonem na czele.
W 2005 światło dzienne ujrzał debiutancki album pt. „Based On A True Story”. W Nowej Zelandii stał się pierwszym albumem dystrybuowanym niezależnie, który trafił na pierwsze miejsce listy sprzedaży (i utrzymywał się na nim przez 11 tygodni), pokrywając się ośmiokrotnie platyną, a pochodzący z niego singiel „Wandering Eye” był najczęściej granym utworem w nowozelandzkich stacjach radiowych. Dzięki pozytywnym wibracjom, ciepłemu brzmieniu i chwytliwym, lecz niebanalnym melodiom Fat Freddy’s Drop zostali przyjęci z entuzjazmem na całym świecie.
„Based On A True Story” zdobyło m.in. tytuł płyty roku w corocznym głosowaniu Radio 1 Gilles Peterson Worldwide Music Awards, a zespół ruszył w niemal trzyletnią trasę. Druga płyta zespołu pt. „Dr Boondiga and the Big BW” była najlepiej sprzedającym się albumem 2009 roku w Nowej Zelandii i potwierdziła ich pozycję jako skarbu narodowego.
Płyty i single grupy zawsze mogą liczyć na świetne przyjęcie odbiorców, ale to, co najważniejsze dla obdarzonego niezwykłym głosem Joe Dukiego i jego kolegów, to niezwykłe, hipnotyczne koncerty, wciągające członków zespołu i publiczność w niekończące się wycieczki w głąb dźwięku.
Paolo Nutini
Paolo Nutini to szkocki wokalista, który z sukcesem zadebiutował w 2006 roku albumem „These Streets”. Płyta dotarła na trzecie miejsce UK Album Chart pokrywając się poczwórną platyną i pozostając na liście przez rekordową liczbę 196 tygodni. Jego kolejny album pt. „Sunny Side Up” w pierwszym tygodniu sprzedaży trafił na szczyt listy, powtarzając sukces czterokrotnej platyny. Z płyt pochodzą takie przeboje jak „Last Request”, „Candy”, „New Shoes”, czy „Pencil Full of Lead”.
Muzyka Nutiniego bardziej kojarzy się ze słoneczną Toskanią, z której pochodzi jego ojciec, niż szkockim Paisley, w którym urodził się Paolo. Spotkanie tradycji południowej i wyspiarskiego zamiłowania do melodii w twórczości młodego muzyka, sprawdziło się znakomicie zyskując zwolenników na całym świecie. Dzięki swojej pozytywnej muzyce z pogranicza folku i soulu, Paolo szybko trafił na sceny takich festiwali jak Glastonbury, The Montreux Jazz Festival, Oxegen, Coachella oraz T In The Park, a także zagrał niezliczoną ilość koncertów na wszystkich kontynentach. Obecnie Paolo pracuje nad kolejnym albumem, a efekty zapewne usłyszymy podczas jego występu na Open’erze.
